Chiny

Reprezentacja Chin w piłce nożnej należy do FIFA od 1931 roku. W 1958, a więc dziewięć lat po proklamowaniu przez Mao Zedonga Chińskiej Republiki Ludowej, wystąpiła z tej organizacji. Przez ponad dwadzieścia lat Chiny były piłkarską białą plamą, nie grały w eliminacjach ani do mistrzostw świata ani do mistrzostw Azji.

W 1979 roku, trzy lata po śmierci Mao i chińskim otwarciu na świat, drużyna narodowa znów została przyjęta do FIFA. Od tej pory regularnie występuje w rozgrywkach o Puchar kontynentu. Dwukrotnie – w 1984 i 2004 roku – dotarła do finału. Najpierw uległa Arabii Saudyjskiej, a dwadzieścia lat później dała się ograć Japonii. W finałach mistrzostw świata wystąpiła tylko raz. W 2002 roku zespół prowadzony przez Serba Borę Milutinovicia odpadł już po fazie grupowej, przegrywając wszystkie mecze, nie strzelając ani jednej bramki (0:2 z Kostaryką, 0:4 z Brazylią, 0:3 z Turcją).

W Chinach piłka nożna cieszy się umiarkowanym zainteresowaniem. Jeśli już, to oczy kibiców zwrócone są w stronę żeńskiej reprezentacji, która należy do ścisłej światowej czołówki. W 1996 roku Chinki zdobyły srebrny medal na Igrzyskach Olimpijskich, a trzy lata później grały w finale mistrzostw świata.

Od początku XXI wieku coraz więcej chińskich piłkarzy zaczęło występować w klubach europejskich. Kilku z nich można spotkać w drugich ligach Niemiec i Włoch, a także w Premiership. Kilka lat temu w barwach Crystal Palace grał były kapitan reprezentacji, rekordzista pod względem liczby gier w kadrze Fan Zhiyi. Pomocnik Li Tie był zawodnikiem Evertonu, a 24-letni Dong Fangzhuo trenował kilka lat w Manchesterze United. Były stoper Sun Jihai w latach 2002–2008 występował w Manchesterze City.

Po Mundialu 2002 z funkcji selekcjonera zrezygnował Milutinović. Jego następca, Holender Arie Haan, mimo dobrego wyniku w Pucharze Azji 2004 (drugie miejsce), przegrał eliminacje do kolejnych mistrzostw świata i został zdymisjonowany. Od początku 2005 roku trenerem kadry był 57-letni Zhu Guanghu. We wrześniu 2007 roku pałeczkę po nim przejął Serb Vladimir Petrović. Funkcję tę sprawował do 2008 roku. Później chińską kadrę prowadzili kolejno: Chińczycy Yin Tiesheng i Gao Hongbo, Hiszpan José Antonio Camacho, rodak Tieshenga i Hongbo Fu Bo, Francuz Alain Perrin, oraz ponownie Hongbo. Następnie selekcjonerem reprezentacji Chin został Włoch Marcello Lippi. Prowadził zespół od 2016 do 2019 r. i zrezygnował z funkcji po Pucharze Azji 2019.

Chińska drużyna piłkarska „Chiny” to reprezentacja Chińskiej Republiki Ludowej w piłce nożnej mężczyzn. Drużyna jest zarządzana przez Chiński Związek Piłki Nożnej (CFA) i jest członkiem Azjatyckiej Konfederacji Piłki Nożnej (AFC).

Chiny od lat zmagają się o awans do finałów Mistrzostw Świata FIFA, ostatni raz biorąc udział w turnieju w 2002 roku. Jednak kraj odniósł pewne sukcesy na szczeblu kontynentalnym, zdobywając dwukrotnie Puchar Azji AFC, w latach 1984 i 2004.

Chińska drużyna znana jest z silnego ducha walki i determinacji na boisku. Zespół opiera się na mieszance doświadczonych weteranów i obiecujących młodych graczy.

Niektóre z najbardziej znanych chińskich piłkarzy w historii to:

* Hao Haidong
* Fan Zhiyi
* Li Weifeng
* Yang Chen
* Sun Jihai

„Chiny” grają swoje mecze u siebie na różnych stadionach w całym kraju, w tym na Stadionie Narodowym w Pekinie, który był gospodarzem ceremonii otwarcia i zamknięcia Letnich Igrzysk Olimpijskich w 2008 roku.

Drużyna ma wierną rzeszę kibiców, którzy wspierają ją na każdym kroku. Fani są znani ze swojego entuzjazmu, pasji i głośnego dopingu.

„Chiny” są stale rozwijającą się drużyną o dużym potencjale. Dzięki rosnącej bazie talentów i inwestycjom w rozwój piłki nożnej, kraj ma nadzieję wkrótce wrócić do czołówki azjatyckiego i światowego futbolu.